شهربازی چگونه جای خود را در شهرها باز کرد؟

ایده ایجاد زمین بازی نخستین بار به منظور ایجاد فضایی برای خوب بازی کردن و آموزش رفتارهای صحیح به کودکان در آلمان مطرح شد و زمین های بازی در مدارس این کشور گشایش یافت. اما نخستین زمین بازی در فضای عمومی شهری در پارکی در شهر منچستر انگلیس در سال ۱۸۵۹ ایجاد شد. پس از آن به تدریج زمین های بازی مختلف با ویژگی های هر کشور در نقاط مختلف جهان سازمان دهی گردید. در سال ۱۸۸۵ در کشور آلمان زمین های بازی ماسه ای شکل گرفت و شهر بوستون در سال ۱۸۸۶ نخستین مکان در ایالات متحده بود که زمین بازی در آن طراحی و اجرا شد. نخستین شهربازی نیز در سال ۱۸۸۷ در پارک گلدن گیت شهر سانفرانسیسکو راه اندازی شد و شامل تاب بازی، سرسره، سواری بر یک ارابه پوشانده شده با پوست بز و یک چرخ فلک رومی بسیار محبوب بود.
با این حال این محوطه های تفریحی تا قرن بیستم بسیار کمیاب و نادر بود تا اینکه در سال های پایانی قرن نوزدهم رفته رفته زمین های بازی چنان مورد توجه قرار گرفت که برخی اهمیت بازی را برای کودکان با کار برای بزرگسالان مقایسه کردند و گروه هایی برای طراحی و ایجاد سرسره، الا کلنگ ها و دیگر بازی های حرفه ای ایجاد گردیدند. 
با رشد صنعتی شدن و شهرنشینی توجه به امکانات رفاهی عمومی نیز افزایش یافت. گروه های بشردوستانه زمین های بازی و شهربازی ها را به عنوان راه حلی برای مشکلات محله های شلوغ، کیفیت پایین هوا و انزوای اجتماعی یافتند. چرا که این فضای جدید می توانست کودکان را دور از خیابان های شلوغ نگهدارد و به آنها کمک کند که به سلامت فیزیکی، عادات خوب، مهارت های اجتماعی و لذت بچه بودن را دست یابند. 
انجمن شهربازی آمریکا در سال ۱۹۰۶ تشکیل شد تا ایده های زمین بازی در جوامع مختلف را از جهات فواید، ساخت، جانمایی و طراحی پشتیبانی کرده و آن را ارتقا دهد. استفاده از شهربازی ها در اوایل قرن بیستم آزادانه نبود به طوریکه کودکان قبل از استفاده از اسباب بازی ها ابتدا با دستورالعمل آن آشنا می شدند و نکات ضروری و چگونگی سازمان دهی بازی به آنان آموزش داده می شد. اما به زودی شرکت های تولیدی بازار خوبی برای ساخت وسایل بازی شهربازی ها یافتند. نخستین دستگاه ها با لوله های استیل گالوانیزه، المان های افقی و عمودی، نردبان ها و زنجیرها ساخته می شد که در مقایسه با استانداردهایی که امروزه کمیسیون ایمنی مصرف کننده ارائه داده، همگی خطرناک بوده اند!
به تدریج دستگاه های بازی با طراحی ها و امکانات جدید جایگزین شد. مصالح ساخت و ساز در زمین های بازی تغییر کرد و مصالح زمینی، بتون، چوب و پلاستیک به آن راه یافت.
تاریخچه توسعه زمین ها و شهرهای بازی مفصل است اما به طور خلاصه می توان گفت که از دهه ۱۸۸۰ تا دهه ۱۸۹۰ "زمین های بازی ماسه ای" بوده اند. محوطه های بازی دهه ۱۹۰۰ تا دهه ی ۱۹۲۰ به "زمین های بازی مدل" معروفند که اسباب بازی هایی همچون لوله های فلزی و چرخ فلک عناصر تشکیل دهنده آنها بودند.
در دهه ۱۹۳۰ تا دهه ۱۹۴۰ بازی های دارای المان های معلق و آویزان مرسوم شد. شهربازی های ماجراجویی محصول دهه های ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ هستند که تجربه ماجراجویی و کشف و شهود در غارها، چشم اندازهای طبیعی و بنای ساختمان با اشیاء طبیعی را فراهم میکنند.
دهه های ۱۹۵۰ تا ۱۹۷۰ شاهد ظهور" شهربازی های نوظهور" بوده که شامل کشتی های راکت، سرسره ها، اشکال حیوانی، و تونل ها و اشکال تخیلی ساخته شده از فلز است.
"شهربازی های استاندارد" در دهه های ۱۹۷۰ تا ۱۹۸۰ پا به عرصه وجود گذاشتند که ویژگی آنها بازی های دارای لبه ها و دیواره های کامل و تجهیزات ساخته شده از پلاستیک محکم است تا ایمنی شهربازی ها افزایش یابد. از دهه ۱۹۸۰ تا امروز "شهربازی های مدرن" مرسوم شده است که سرزمین بازی های تخیلی با سطوح امن هستند و دربردارنده ی مواد و موضوعات متنوع می باشند. 
البته شهربازی ها تنها تجهیزات و اسباب بازی صرف نیستند. مکان، طراحی و ساختمان آنها به نوبه ی خود حاکی از اهداف بشردوستانه، فعالیت های آموزشی، توسعه اجتماعی و برنامه ریزی است که خود یک بافت فرهنگی را شکل می دهد.
شهربازی ها استراحتگاه های سالمی برای ساکنان شهرها هستند که در آن کودکان با ایمنی می توانند در کنار بزرگسالان در اجتماع وارد شوند بنابراین هنوز هم که هنوز است این اماکن شهری می توانند میزبان رویدادهای اجتماعی، بازی های ورزشی و تفریحات برای تمامی سنین باشند. کودکان از فراغت بال در آن لذت می برند و بزرگسالان به یاد تجربیات کودکی خود می افتند. بنابراین شهربازی مکانی است که با همه حرف می زند و اینگونه سرسره ها و تاب ها با همه سادگی خود فصلی بسیار مهم در پیشینه فرهنگی یک شهر رقم می زنند.

http://www.imna.ir/vdcaaan6e49nma1.k5k4.html